PRZEPRASZAM ZA BRAK ODEZWU Z MOJEJ STRONY!!!!!!!!

Dawno, oj dawno mnie nie było. Szczerze mówiąc to do końca nie jestem pewna czy już wróciłam… Zamieszanie tak wielkie wkradło się w moje dotychczas nudne i uporządkowane życie, iż ciężko było okropnie. Myśli z dnia na dzień coraz gorsze… Oh, sama pamiętać o tym wszystkim nie chcę! Ale widać malutkie światełko w tunelu i… wierzę, że teraz już ku lepszemu tylko idzie. O tym co było mogłabym pisać i pisać, ale – nie chcę. Proszę wybaczcie. Rozdział zamknięty i kropka. Ważne, że przeżyłam i mocniejsza się stałam (oby!!!!!)

Więc, co u mnie? Córeczka największym moim szczęściem jest ))))) Cudna i przesłodka, codziennie potrafi mnie wspaniale zaskoczyć, coś nowego spsocić i dodać sił na resztę życia )))) Oj, a psocić umie już doskonale!!! Wszędzie wejdzie, wszystko zobaczy, a najgorsze jest to, że i wszystko powtórzy))))) Trzeba bardzo uważać co się przy niej robi. Ostatnio z mężem, po długim czasie niewidzenia się (żeby nie było!), wzięło nas na czułości, a następnego dnia córcia „z języczkiem” całować się chce!!! )))) Rodzice pilnować teraz bardzo się muszą )))) Urosła już trochę i zdecydowanie już widać, że okres dzidziusiowy mamy za sobą. Zresztą sami zobaczcie:

Pilna rozmowa z tatusiem.

 i sesja zdjęciowa z mamą.

 Ja, cyganiątko :-)

 Spacer po piasku

 koniecznie z bułą!

Ah, nie ma to jak porzeczki z działki dziadka :-)))) 

Teraz mieszkamy w Złotoryi. Małe miasteczko, urocze nawet, w okolicy Legnicy. Nie jest źle, aczkolwiek marzę o tym żeby wrócić w zachodniopomorskie. Byłam tam w sumie tylko chwilę, ale zakochałam się na dobre ))))) Wciąż zaglądam na stronę PUP w Wałczu z nadzieją, że będzie praca idealna dla mnie i znowu będę mogła męża mojego męczyć, że wrócić chcę. Oczywiście wszystko zależy w tej chwili przede wszystkim od tego czy on wyjedzie na rok czy nie (bo jeszcze nic nie wiadomo!!!!!!!! Już 6 m-cy czekamy na decyzję!!!!!!!!! SZOK!!!) Z tym czekaniem chyba najgorzej się pogodzić… W każdym razie mieszkamy tu gdzie mieszkamy i jest już fajnie. Ja mam pracę, a malutka babcię na co dzień. Choć od września chcę do żłobka ją oddać, jak jakiś znajdę. Już prawie dwa latka ma więc najwyższy czas ))))

Jeśli chodzi o moją „twórczość” masosolniakową to hmmm, na pewien czas została odłożona i coś nie bardzo mam chęci aby do niej wrócić (((( Proza życia stłumiła moją artystyczną stronę duszy. Mam nadzieję, że niemoc twórcza odejdzie szybko i znowu będę miała co na stronie swojej pokazywać. Na razie kilka zdjęć zaległych. Twory, które powstały z myślą o jarmarkach (które również całkiem odrzuciłam…). Wszystko spakowane, w pudłach w szafie zalega…

A są tam: 

Damulki

 różne dziwne, małe jamiołki

 i moje ulubione skrzaciki :-)))